Gisteren was het zo ver...... na een week of acht afwezigheid van de baantrainingen bij mijn club, WV Snits in Sneek, was het weer tijd om "lekker" af te zien in de maandagavond B-groep ClubCompetitie.
De "B-groep" is voor renners zonder licentie en iedereen die zich niet tot de "A-Groep" rekent.
Met deze benamingen zou je denken dat de B-groep voor toeristen was die op hun gemak hun rondjes rijden. Niets is minder waar, want de 1,4km rondje op de baan in Sneek wordt gereden voor één uur plus vijf ronden, en de gemiddelde snelheid ligt rond de 40km/u. Gemiddeld, en dus met uitschieters van boven de 50km/u
Als het nou constant 40km/u was, was het een stuk makkelijker geweest. Maar nee, deze wedstrijden zijn (vooral in de eerste rondjes) grillig. Mensen rijden weg en moeten vervolgens gehaald worden. Dan wordt de tempo even gedrukt, waarbij je denkt "hehe.... even de benen een beetje rust gev......." om vervolgens op een lange lint getrokken te worden waarbij je voluit moet sprinten om de boel bij te kunnen houden.
Tenminste, zo beleef ik het, want ik ben niet in staat enige rol van betekenis te spelen. Is voor mij nu nog puur overleven.
En dat vind ik niet eens zo erg...... Bij Sneek is de arrogante-, elkaar niks gunnen-, "rijden of opflikkeren" wielerhouding niet aanwezig. Iedereen is echt gemoedelijk met elkaar, en nieuwe mensen, of (zoals ik) mindere Goden krijgen de boodschap mee "moet je lossen? Geen probleem, rondjes rijden totdat je weer ingehaald wordt en dan weer aanhaken" (maar dan niet verder met het wedstrijdverloop bemoeien uiteraard). Omdat ik de afgelopen maanden allerlei andere dingen had, en dus weinig op de baan kon zijn, had ik de gedachte dat ik wellicht na 30min een rondje moest laten lopen en daarna aanhaken en uitrijden.
Ik had lang niet getraind op de nodige intervallen die hiervoor nodig zijn, en ik ben voornamelijk een diesel die eerst even op gang moet komen. Echter, ik was niet voorbereid op wat er gisteren ging komen.
Gelijk vanuit de start hard "rammen", gecombineerd met een harde (en vooral ongunstige) wind zorgde ervoor dat ik (als enige) na ongeveer 10 á 15 minuten gelost werd. De longen waren leeg en de benen (of knieën in dit geval) deden behoorlijk zeer. Ik kon niet soepel trappen, en mijn (te laat) genuttigde maaltijd kwam haast mijn neus weer uit.
Maar goed, niet panikeren, gestaag doorfietsen en aanpikken als ze weer langskomen.
Zo gezegd zo gedaan........ om vervolgens weer na ongeveer 10 minuten (misschien waren het er minder) gelost te worden. "KNAK" ging mijn mentale gesteldheid. Ik kon niet meer, en ik wilde vooral niet meer.
Hevig teleurgesteld stopte ik bij de start/finish pakte ik mijn tas en heb de wedstrijd vanaf de kant uitgekeken. (het lijkt zo makkelijk vanaf de kant)
Zo kom je er achter dan een weekje Dolomieten, of met twee vingers in je neus de 11-stedentocht uitrijden, héél wat anders is dan meerijden met de "B-groep" op de baan op maandagavond. Niet zo zeer een kwestie van zwaarder of minder zwaar....... gewoon anders.... héél anders.
Ik wist dit ook wel...... maar dat ik zo enorm door het ijs zou zakken deed zeer, tot bijna schamend toe, en is wel even een flinke tik mentaal gezien.
Nu even een manier vinden deze afgang om te toveren tot motivatie om er harder voor te knokken.
Lastig.... héél lastig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten