Na mijn debacle van maandag afgelopen week (gelost worden na 10 minuten op de wielerbaan, om vervolgens aan te haken een rondje later, om vervolgens weer afgereden te worden) was ik best zenuwachtig om deze week weer aan de start te verschijnen.
Pijn en afzien op de fiets ben ik gewend, maar écht afgaan wilde ik niet weer.
Het regende weer om 18:15u, en in principe is de regel:
"Een uur van tevoren regen? Dan gaat t niet door"
De training begint om 19u, maar toch even heen gefietst om te kijken. Er stond zo'n 20 man aan de start, en de baan begon langzaam op te drogen, en om 19u stipt begonnen we te rijden. 1uur plus 5 ronden.
De tempo lag hoog in de eerste rondes, maar niet belachelijk idioot hoog zoals afgelopen week, dus mijn diesel kon even op gang komen. Ik heb me prima kunnen hanteren, en al was het soms afzien, ik heb nooit het gedachte gehad dat ik er afgereden zou worden.
Op een gegeven moment kwam de verlossing....... een rondebord met een "5" er op. Nog vijf ronden te gaan. "Ik heb het gered" dacht ik....., want al zou ik daarna sterven, ik zal me er niet laten afrijden in de laatste vijf ronden. Sterker nog, de tempo werd tot de laatste ronde een beetje gedrukt, waarna het met een halve ronde te gaan losbarstte.
Ik kon goed mee, en met snelheden van +50km/u reden we op de streep af. Ik had me voorgenomen me niet echt met de sprint te bemoeien. Ik was namelijk allang blij dat ik het uitgereden had. Toch kwam ik in een gunstig positie terecht in de laatste 150m, dus ik heb even aangetrokken en een aantal gepasseerd net voor de streep.
11e! Uitgereden, en 11e! Het feit dat de top tien punten krijgen voor het klassement deerde me niet. Ik reed de koers uit zonder gelost te worden, en was dus de doelstelling meer dan gehaald. Een klassering in de middenmoot was gewoon bonus.
De gemiddelde van de koers zelf was 40,1km/u over ongeveer dik 47km.
Dit, plus de 6km heen en terug vanuit IJlst, plus wat rondjes infietsen gaf ongeveer 65km harde km's op de teller.
Die schrijven we er dus even bij!
Zie hier het ritje van vanavond
dinsdag 25 juni 2013
woensdag 19 juni 2013
Ochtend loopje
Na mijn debacle van afgelopen maandag nam ik gisteren een "rustdag" wat sporten betreft.
Ik had gisteravond de verleiding van een sigaartje met een rosétje in de achtertuin kunnen weerstaan, want ik wist dat ik voor het ontbijt vanochtend een stukje wilde lopen.
Ging redelijk lekker en kon goed de tempo rustig opvoeren (en tegelijk mijn HR ook).
Zie hier: Garmin
Ik had gisteravond de verleiding van een sigaartje met een rosétje in de achtertuin kunnen weerstaan, want ik wist dat ik voor het ontbijt vanochtend een stukje wilde lopen.
Ging redelijk lekker en kon goed de tempo rustig opvoeren (en tegelijk mijn HR ook).
Zie hier: Garmin
dinsdag 18 juni 2013
(behoorlijk) Mentaal tikje
Gisteren was het zo ver...... na een week of acht afwezigheid van de baantrainingen bij mijn club, WV Snits in Sneek, was het weer tijd om "lekker" af te zien in de maandagavond B-groep ClubCompetitie.
De "B-groep" is voor renners zonder licentie en iedereen die zich niet tot de "A-Groep" rekent.
Met deze benamingen zou je denken dat de B-groep voor toeristen was die op hun gemak hun rondjes rijden. Niets is minder waar, want de 1,4km rondje op de baan in Sneek wordt gereden voor één uur plus vijf ronden, en de gemiddelde snelheid ligt rond de 40km/u. Gemiddeld, en dus met uitschieters van boven de 50km/u
Als het nou constant 40km/u was, was het een stuk makkelijker geweest. Maar nee, deze wedstrijden zijn (vooral in de eerste rondjes) grillig. Mensen rijden weg en moeten vervolgens gehaald worden. Dan wordt de tempo even gedrukt, waarbij je denkt "hehe.... even de benen een beetje rust gev......." om vervolgens op een lange lint getrokken te worden waarbij je voluit moet sprinten om de boel bij te kunnen houden.
Tenminste, zo beleef ik het, want ik ben niet in staat enige rol van betekenis te spelen. Is voor mij nu nog puur overleven.
En dat vind ik niet eens zo erg...... Bij Sneek is de arrogante-, elkaar niks gunnen-, "rijden of opflikkeren" wielerhouding niet aanwezig. Iedereen is echt gemoedelijk met elkaar, en nieuwe mensen, of (zoals ik) mindere Goden krijgen de boodschap mee "moet je lossen? Geen probleem, rondjes rijden totdat je weer ingehaald wordt en dan weer aanhaken" (maar dan niet verder met het wedstrijdverloop bemoeien uiteraard). Omdat ik de afgelopen maanden allerlei andere dingen had, en dus weinig op de baan kon zijn, had ik de gedachte dat ik wellicht na 30min een rondje moest laten lopen en daarna aanhaken en uitrijden.
Ik had lang niet getraind op de nodige intervallen die hiervoor nodig zijn, en ik ben voornamelijk een diesel die eerst even op gang moet komen. Echter, ik was niet voorbereid op wat er gisteren ging komen.
Gelijk vanuit de start hard "rammen", gecombineerd met een harde (en vooral ongunstige) wind zorgde ervoor dat ik (als enige) na ongeveer 10 á 15 minuten gelost werd. De longen waren leeg en de benen (of knieën in dit geval) deden behoorlijk zeer. Ik kon niet soepel trappen, en mijn (te laat) genuttigde maaltijd kwam haast mijn neus weer uit.
Maar goed, niet panikeren, gestaag doorfietsen en aanpikken als ze weer langskomen.
Zo gezegd zo gedaan........ om vervolgens weer na ongeveer 10 minuten (misschien waren het er minder) gelost te worden. "KNAK" ging mijn mentale gesteldheid. Ik kon niet meer, en ik wilde vooral niet meer.
Hevig teleurgesteld stopte ik bij de start/finish pakte ik mijn tas en heb de wedstrijd vanaf de kant uitgekeken. (het lijkt zo makkelijk vanaf de kant)
Zo kom je er achter dan een weekje Dolomieten, of met twee vingers in je neus de 11-stedentocht uitrijden, héél wat anders is dan meerijden met de "B-groep" op de baan op maandagavond. Niet zo zeer een kwestie van zwaarder of minder zwaar....... gewoon anders.... héél anders.
Ik wist dit ook wel...... maar dat ik zo enorm door het ijs zou zakken deed zeer, tot bijna schamend toe, en is wel even een flinke tik mentaal gezien.
Nu even een manier vinden deze afgang om te toveren tot motivatie om er harder voor te knokken.
Lastig.... héél lastig.
De "B-groep" is voor renners zonder licentie en iedereen die zich niet tot de "A-Groep" rekent.
Met deze benamingen zou je denken dat de B-groep voor toeristen was die op hun gemak hun rondjes rijden. Niets is minder waar, want de 1,4km rondje op de baan in Sneek wordt gereden voor één uur plus vijf ronden, en de gemiddelde snelheid ligt rond de 40km/u. Gemiddeld, en dus met uitschieters van boven de 50km/u
Als het nou constant 40km/u was, was het een stuk makkelijker geweest. Maar nee, deze wedstrijden zijn (vooral in de eerste rondjes) grillig. Mensen rijden weg en moeten vervolgens gehaald worden. Dan wordt de tempo even gedrukt, waarbij je denkt "hehe.... even de benen een beetje rust gev......." om vervolgens op een lange lint getrokken te worden waarbij je voluit moet sprinten om de boel bij te kunnen houden.
Tenminste, zo beleef ik het, want ik ben niet in staat enige rol van betekenis te spelen. Is voor mij nu nog puur overleven.
En dat vind ik niet eens zo erg...... Bij Sneek is de arrogante-, elkaar niks gunnen-, "rijden of opflikkeren" wielerhouding niet aanwezig. Iedereen is echt gemoedelijk met elkaar, en nieuwe mensen, of (zoals ik) mindere Goden krijgen de boodschap mee "moet je lossen? Geen probleem, rondjes rijden totdat je weer ingehaald wordt en dan weer aanhaken" (maar dan niet verder met het wedstrijdverloop bemoeien uiteraard). Omdat ik de afgelopen maanden allerlei andere dingen had, en dus weinig op de baan kon zijn, had ik de gedachte dat ik wellicht na 30min een rondje moest laten lopen en daarna aanhaken en uitrijden.
Ik had lang niet getraind op de nodige intervallen die hiervoor nodig zijn, en ik ben voornamelijk een diesel die eerst even op gang moet komen. Echter, ik was niet voorbereid op wat er gisteren ging komen.
Gelijk vanuit de start hard "rammen", gecombineerd met een harde (en vooral ongunstige) wind zorgde ervoor dat ik (als enige) na ongeveer 10 á 15 minuten gelost werd. De longen waren leeg en de benen (of knieën in dit geval) deden behoorlijk zeer. Ik kon niet soepel trappen, en mijn (te laat) genuttigde maaltijd kwam haast mijn neus weer uit.
Maar goed, niet panikeren, gestaag doorfietsen en aanpikken als ze weer langskomen.
Zo gezegd zo gedaan........ om vervolgens weer na ongeveer 10 minuten (misschien waren het er minder) gelost te worden. "KNAK" ging mijn mentale gesteldheid. Ik kon niet meer, en ik wilde vooral niet meer.
Hevig teleurgesteld stopte ik bij de start/finish pakte ik mijn tas en heb de wedstrijd vanaf de kant uitgekeken. (het lijkt zo makkelijk vanaf de kant)
Zo kom je er achter dan een weekje Dolomieten, of met twee vingers in je neus de 11-stedentocht uitrijden, héél wat anders is dan meerijden met de "B-groep" op de baan op maandagavond. Niet zo zeer een kwestie van zwaarder of minder zwaar....... gewoon anders.... héél anders.
Ik wist dit ook wel...... maar dat ik zo enorm door het ijs zou zakken deed zeer, tot bijna schamend toe, en is wel even een flinke tik mentaal gezien.
Nu even een manier vinden deze afgang om te toveren tot motivatie om er harder voor te knokken.
Lastig.... héél lastig.
zondag 16 juni 2013
Diepe buiging
Ik schrijf dit op zondagavond, 16 juni, ongeveer kwart voor twalf.
Ik heb een fijne Vaderdag gehad....... 's ochtends rustig aan doen en 's middags een solo ritje van 55km om het Tjeukemeer heen. (zie hier)
Tijdens mijn tochtje, lekker droog maar wel met harde wind, heb ik veel gedacht aan de broeders en zusters op de fiets die deelnemen aan de HomeRide 2013. Groningen - Maastricht via de Afsluitdijk. 500km+
Dat op zich is al een prestatie van formaat....... maar om het te realiseren in de weersomstandigheden die we gisteren en vandaag hebben gehad is op zijn zachts gezegd een heldendaad.
Respect, oprechte bewondering en een diepe buiging voor deze mannen en vrouwen die voor het goed doel zo hebben afgezien!
Ik heb een fijne Vaderdag gehad....... 's ochtends rustig aan doen en 's middags een solo ritje van 55km om het Tjeukemeer heen. (zie hier)
Tijdens mijn tochtje, lekker droog maar wel met harde wind, heb ik veel gedacht aan de broeders en zusters op de fiets die deelnemen aan de HomeRide 2013. Groningen - Maastricht via de Afsluitdijk. 500km+
Dat op zich is al een prestatie van formaat....... maar om het te realiseren in de weersomstandigheden die we gisteren en vandaag hebben gehad is op zijn zachts gezegd een heldendaad.
Respect, oprechte bewondering en een diepe buiging voor deze mannen en vrouwen die voor het goed doel zo hebben afgezien!
vrijdag 14 juni 2013
Voorbereiding Klasbak 2015 is begonnen
Na genekt te zijn door de winterse omstandigheden in Italië afgelopen maand, ben ik nu volop in voorbereiding om de titel als Klasbak 2015 te binnenhalen!
Afgelopen zondag werd er lekker gereden op de fiets (zie hier) en vanochtend vroeg heb ik mijn nieuwe hardloopschoenen getest tijdens een loopje in de Ruttepolder (zie hier)
We zijn weer bezig!! (en ook weer aan het bloggen blijkbaar!!)
Afgelopen zondag werd er lekker gereden op de fiets (zie hier) en vanochtend vroeg heb ik mijn nieuwe hardloopschoenen getest tijdens een loopje in de Ruttepolder (zie hier)
We zijn weer bezig!! (en ook weer aan het bloggen blijkbaar!!)
Abonneren op:
Posts (Atom)