Voor geen meter

Ik moet zeggen, al wist ik het eigenlijk van te voren, het was wél een beetje van een teleurstelling.
Mijn eerste uur Tacxen op de TT (tijdrit) fiets is een feit, en het ging niet helemaal lekker.

Waarom?

Nou, ik denk een combinatie van een aantal zaken:

Allereerst ben ik 's middags lekker wezen hardlopen, was erg fijn is. Alleen de benen zijn het niet gewend om eerst een half uurtje op gestampt te worden, alvorens een uur of vijf later een uur lang met wisselende weerstanden rond te moeten draaien.
Daarnaast is het een nieuwe fiets, en deze moet dus nog fijn afgesteld worden.
Het is ook bovendien een TT fiets, waardoor je sowieso erg laag zit, en ik ben "gezegend" met een eigen airbag die je dan behoorlijk in de weg gaat zitten.
(voor degenen die nooit op een TT fiets hebben gezeten; je kunt het vergelijken met laag in de beugels fietsen op een racefiets, en dan maal drie).
Maar ja, aan de "airbag" wordt langzaam gewerkt, en hopelijk is deze over een half jaartje sterk gereduceerd.

Het ergste was echter het wennen aan een nieuwe zadel! Ik had lang getwijfeld over welke zadel ik wilde op mijn nieuwe fiets. Op mijn racefiets én mijn mountainbike heb ik Specialized zadels, die met hun "Body Geometry" erg lekker zitten. Omdat ik ook geen last wilde hebben van een "slaapzak" heb ik ook gekeken naar de TT zadels van ISM (weet je wel, de lelijke zadels met het spleetje aan de voorkant... zie HIER).
Ik was echter héél erg gecharmeerd van de nieuwe TT zadels van Prologo met hun anti-slip ribbels, en daar ben ik uiteindelijk voor gezwikt.
Nu weet ik dat je aan een zadel moet wennen, maar dit doet wél héél erg zeer! Gewoon niet voor mij denk ik dan, maar ja, wat moet ik nu doen? Blijven volhouden (wie weet went t wel)? Overstappen naar Specialized TT zadel (bevalt ongetwijfeld, maar tja......).

Ik zal er de komende tijd over nadenken..... de eerste geplande tijdrit is begin April, en ik ga er erg onbevangen naar toe, en ik merk wel wat me overkomt........dus ik heb even de tijd.

Tijdrijden

Ik heb altijd een soort droom, wens, verlangen..... wat je het ook wilt nomen om te gaan tijdrijden en een eigen tijdritfiets op te bouwen.
Tijdrijden is in die zin het eerlijkste vorm van wielrennen..... je bent tenslotte alleen op jezelf aangewezen.

Wat maanden geleden begon als "geintje" toen ik tegen wielervriend en wielerfotograaf Cock vd Burg a.k.a. Number Seven (zie hier zijn website) zei dat wij moesten gaan koppelen in de KoppelTijdrit van Stavoren in 2013. Ik wilde het al heel lang zoals ik zei, en bij Cock ging het meer en meer kriebelen toen hij zelf foto's aan het maken was.
De plannen werden in de loop der maanden meer en meer serieus, en afgelopen week wat het zo ver.
Beide hebben we nu een TT fiets erbij!! ;-)

De mijne heb ik zelf gebouwd en samengesteld en is een Planet X Stealth frame met een Corima 4-spaaks carbon voorwiel en een Pro Disc dicht achterwiel. Ik heb een Vision Trimax Carbon stuur, Vision TriMax Alu crank met een Miche 54 tands TT blad. Verder opgebouwd uit SRAM Force derailleurs, CNC remmen, een ProLogo TT zadel en uiteraard een gouden KMC ketting.

Hij moet nog goed afgesteld worden, maar hier alvast een kiekje.

Heb vreselijk veel zin om mijn doelen na te streven volgend jaar!!! We zijn al in training!

118-2-88

(bijna) Klop

Gisteren was een werkmaandag voor me, dus Sint Nic op en neer met de fiets. Niet een vroegedienst deze keer, maar een late, dus om 14u op de fiets, 15u werken, en rond 22u weer de 20km's terug naar IJlst.

Als ik een late dienst heb eet ik meestal 's middags warm, en 's avonds op het werk een stukje brood. Omdat ik weet dat ik daarna terug moet fietsen neem ik meestal een extra broodje rond een uur of 20u. Zo is de koolhydraattankje vol genoeg om de terugtocht te trotseren. Ik heb namelijk tijdens woon/werk nooit iets van eten bij me tijdens de trip. Is toch maar 20km.

Gisteren was het op het laatst wat hectisch op het werk, en er dus niet meer bij stilgestaan om iets extra's te eten. Helemaal ingepakt en wel met alles op slot stapte ik om 22.05u op de fiets en reed weg, bedenkend wat ik vergeten was. Geeft niks dacht ik...... ik ben zo thuis.

Dat viel even tegen...... de kou was "natter" dan ik verwachtte en ging door (bijna) alle lagen heen. Alleen mijn handen waren nog warm toen ik thuis kwam (Ik kan jullie allemaal GripGrab Polaris handschoenen aanraden. Nog NOOIT zo'n lekkere warme handschoen gehad.) ZIE HIER. 
De tegenwind die vel uit het noorden blies was ook meer dan gemeen, en ik kwam gewoon nooit lekker in mijn ritme. Bij Hommerts voelde ik mijn benen leeg raken en het gevreesde "licht en vooral machteloos" gevoel begon in te treden.
Haastig de knop omzetten en de laatste 5km doorbuffelen!
Opvallend moe en beslist niet voldaan kwam ik thuis aan. Snel een banaantje gegeten en onder de douche gesprongen om een beetje mens te worden.