Afgelopen zondag stond in het teken van een vuurdoop. Ik had gehoord dat er een nieuwe mtb parcours was in de polder. In het Voorsterbos om precies te zijn. Ik was vooral benieuwd naar een route in de polder. Kon dat wat zijn? Zo vlak als een biljartlaken toch? Kan nooit veel zijn, toch?
Nou, laat ik allereerst complimenten geven aan alle vrijwilligers die duidelijk honderden manuren in het parcours gestoken hebben. En ook dat ze een parcours hebben kunnen bouwen die de mogelijkheden van het terrein maximaal benutten.
En toch is het juist dit wat er voor zorgt dat het niet een fijn parcours is. Ze lijken een beetje doorgeslagen in de wens het ontbreken van hoogteverschillen te compenseren door technische gedeeltes. Er zijn zeer veel singletracks (pluspunt), maar zeer weinig die lekker lopen (minpunt). Je moet gewoonweg te veel remmen en weer optrekken. Remmen. Optrekken. Erg veel haakse bochten, of kombochten.... maar dan zonder kom.
Andere voorbeeld: ze hebben toch een klim kunnen maken, zelfs met een paar haarspeldbochten! ERG leuk gedaan, echt super...... maar als je klimt, wil je ook dalen, maar de afdaling is niet een rechte stuk met een kleine uitloop zodat je even een sensatie van snelheid kan voelen. Nee, helaas heeft de afdaling even veel haarspeldbochten als de klim.
Kortom...... een dubbel gevoel. Waardering voor de mensen die er veel tijd en zweet ingestoken hebben, en toch een blijvend gevoel van "het had veel mooier kunnen zijn"
Woensdag was dus de volgende dag op de fiets....... ik wilde mijn langste tocht maken van dit jaar tot nu toe...... hoefde niet erg moeilijk te zijn, want als ik de 67km zou aantikken zou ik in mijn doel geslaagd zijn. Maar goed, ik wilde meer, en uiteindelijk werd een rondje ZW Friesland goed voor 82,5km solo.
Verscheidende fietscollega's zullen hierom gniffelen omdat zij afgelopen weekend een "century" hebben genoteerd........ maar we weten allemaal dat 80+km in je eentje pittiger is dan 100+ in een grote groep. :p
Geen opmerkingen:
Een reactie posten